غیرت

غیرت ، کوشش در نگهدارى از دین ، زن ، فرزندان و اموال است و نتیجه شجاعت و توانمندى نفس است و از بهترینِ فضایل و صفات آدمى است . و کسى که این صفت را ندارد از زمره مردان خارج و نام مردان بر او نادرست است.

 ضد غیرت ، بى غیرتى است ، و آن ، کوتاهى و اهمال کردن در محافظت آن چه نگاهبانى آن لازم است اعم از دین و عِرض و ناموس و اولاد و اموال که این بیمارى از مهلکات و صفات 

علم

علم ، عبارت است از درک حقیقت اشیا و شناخت علت وجود آنها ، که همانا از بهترین کمالات و برترین فضایل است ; زیرا علم برگرفته از نام ها و صفات خداوند است و نظام هستى ، به برکت علم ، نظم یافته و هرجا شعاع هستى تابیده به همان اندازه پرتو نور علم هم درخشیده است .

r علم در آیات و روایات
هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذِینَ لاَ یَعْلَمُونَ[1] ; آیا کسانى که مى دانند با کسانى که نمى دانند یکسانند ؟

امیرمؤمنان(علیه السلام) مى فرمایند :

وفات زینب بنت خزیمه، همسر رسول خدا (ص)۳۰ ربیع الثانی

 سال چهارم هجری قمری

“زینب، دختر خزیمه بن حارث هلالى”، پیش از ازدواج با رسول خدا (ص)، همسر “طفیل بن حارث” بود و پس از مدتى از وى طلاق گرفت و به ازدواج برادرش “عبیده بن حارث” درآمد و عبیده در “نبرد احد” به شهادت رسید.

پیامبر(ص) با این بانوى عفیف

ادب

از قیمتى‏ترین سرمایه‏ها و میراثهاى حیات آدمى «ادب‏» است،حتى بالاتر از ثروت و سرمایه است (ادب مرد، به ز دولت اوست).

در برخوردها چیزى به زیبایى و جذابیت ادب نمى‏رسد. باید آن‏را آموخت، به کار بست تا روابطى سالم و احترام‏آمیز و پایدار میان‏افراد، حاکم شود. اما همین واژه متداول و مشهور، گاهى تعریفى‏ناشناخته و حد و مرزى مبهم دارد. از این‏رو مناسب است که بر مفهوم وجایگاه و شرایط آن، تاملى مجدد

عفت

« شکم پرستى و شهوت پرستى  » است . به گفته راغب اصفهانى در مفردات ، عفت ، پدید آمدن حالتى در نفس است که آدمى را از غلبه شهوت باز مى دارد و عفیف به کسى گفته مى شود که داراى این وصف باشد .

 صاحب مقاییس اللغه مى نویسد : عفت در اصل به دو معنى آمده است : نخست ، خوددارى از انجام کارهاى زشت و دیگر ، کم بودن چیزى . لذا عرب به باقیمانده شیر در پستان مادر « عفه » مى گوید . علماى اخلاق نیز در تعریف « عفت » ، آن را حد وسط 

حضرت موسی مبرقع علیه السلام

بیست و دوم ربیع الثالی

وفات حضرت موسی مبرقع (علیه السلام)

نام: موسى

کنیه: ابوجعفر

لقب: مبرقع که از فرط زیبائى بر جمال مبارک نقاب مى زد.

نام پدر: جواد الائمه (علیه السّلام) و مادر آن حضرت کنیز بود.

جناب موسى مبرقع علیه السّلام پسر حضرت جواد (علیه السّلام) در سال ۲۹۶ ه – ق در شهر قم [1] وفات یافت. به نقلى وفات آن جناب در ۸ ربیع الثانى

دعا بر سر سفره غذا

کلینى از حفص بن عمر بجلى روایت نموده که گفت: از وضع‏ناهنجارِ مالى و ازهم پاشیدگىِ زندگیَم به امام صادق علیه  السلام  شکایت کردم.
امام فرمود: هنگامى که به کوفه رفتى با فروش بالشِ زیرِ سَرَت هم که ‏باشد به ده درهم غذائى آماده کن و مقدارى از برادرانَت را به غذا دعوت‏ کُن و از ایشان بِخواه تا درباره تو دعا کنند.
حفص گوید: به کوفه آمدم و هرچه تلاش کردم 

صله رحم

خویشاوندان، ارتباط خونى با هم دارند. شاخ و برگ‌هاى یک‏درختند و گل‌هاى یک بوستان. پس، ارتباطشان هم طبیعى است و قطع‏رابطه و رفت و آمد میان اقوام، عارضه‏اى ثانوى و یک بیمارى‏اجتماعى و «آفت‏خانوادگى‏» به حساب مى‏آید و اگر بى‏دلیل باشد، زشت‏و نارواست. اگر دلیلى هم داشته باشد، قابل رفع و شایسته تجدید رابطه‏است.

حضرت على(علیه‌السلام) مى‏فرماید: «صلة الرحم توجب المحبة‏؛ [1] .

پیوند با خویشاوندان (صله‏رحم) محبت مى‏آورد.»

روشن است که قطع این رابطه هم، سردى و کدورت و جدایى‏ دل‌ها را در پى دارد.

سیره پیامبر اسلام (ص) و چگونگى دعوت به حق

تذکر:

مقاله اى که در پیش رو دارید در موضوع سیره پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله) در دعوت به سوى حق است که با مطالعه آن دریافت مى شود، بر خلاف پندار مغرضان، پیشرفت اسلام و موفقیت آن حضرت در گرو منطق قوى است نه چیز دیگر: بنابراین، آنان که مى گویند رمز پیشرفت اسلام شمشیر و خشونت بوده، سخنى بى اساس و پندارى غرض ورزانه است. حال خواننده محترم را به مطالعه و دقت در محتواى آن فرا مى خوانیم.

خداى سبحان در قرآن کریم پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) را با

آیا آیه ۵۴ سوره مائده[۱] در باره ابوبکر و عمر نازل شده است؟

قوله تعالى (وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ آَمَنُوا مِنْکُمْ وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَیَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِى الْأَرْضِ کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَلَیُمَکِّنَنَّ لَهُمْ دِینَهُمُ الَّذِى ارْتَضَى لَهُمْ وَلَیُبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْنًا یَعْبُدُونَنِى لَا یُشْرِکُونَ بِى شَیْئًا وَمَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذَلِکَ فَأُولَئِکَ هُمُ الْفَاسِقُونَ) [۲]

پاسخ:

خداوند به کسانى از شما که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده اند وعده مى دهد که قطعاً آنان را حکمران روى زمین خواهد کرد ، همان گونه که به پیشینیان آنها خلافت روى زمین را بخشید و دین و آیینى را که براى آنان پسندیده ، پابرجا و ریشه دار خواهد ساخت و ترسشان را به امنیّت و آرامش مبدّل مى کند ؛ آن چنان که تنها مرا مى پرستند و چیزى را شریک من نخواهند ساخت . و کسانى که پس از آن کافر شوند ، آنها فاسقانند .

پاسخ :

اولاً : اگر آن چه را که اهل سنت ادعا می کنند صحت دارد ؛ پس چرا خود ابوبکر که در سقیفه به هر چیزى استناد کرد ؛ به این آیه استناد نکرد ؟