سال ۲۱۹ هجرى قمرى
“محمد بن قاسم بن عمر بن على بن الحسین(ع) “، که نَسَبش با چهار واسطه، به “امام على بن ابیطالب (ع)” میرسد و بدین منظور به محمد بن قاسم علوى شهرت پیدا کرد، در عصر “معتصم عباسى” با خراسانیان همراه شد و بر علیه حاکمان معتصم در منطقه خراسان ، اقدام به قیام نمود وى در آغاز، در “جوزجان” (۱۱) مقیم شد و مردم آن ناحیه را به “الرضا من آل محمد” دعوت کرد و گروهى بسیار، دعوتش را اجابت کردند.
در آن زمان
سال ۳۱۲ هجری قمری
ابوالحسن، علی بن محمد، معروف به “ابن فرات” وزیر شیعه مذهب “مقتدر عباسی”، از آغاز خلافت مقتدر در سال ۲۹۵ تا سال ۳۱۲ قمری، سه بار مقام نخست وزیری وی را بر عهده داشت. (۱) در خلافت مقتدر عباسی، علاوه بر “ابوالحسن بن فرات”، “مؤنس بن خادم” نیز جایگاه محکمی داشت و مقام فرماندهی سپاه را عهده دار بود.
با توجه به
مقدمه:
وهابیت برگزاری مراسم جشن و شادی در ایام میلاد پیامبر اکرم (صلی الله علیه واله وسلم ) و ائمه (علیهم السلام) ، قرائت قرآن ،مدح رسول گرامی اسلام ، و ائمه توسط شعرا و مداحان ، اطعام و پخش غذا و پذیرایی از مردم در این گونه مراسم ها را به جشن و شادی یهود و نصارا تشبیه می کنند و آن را بدعت و حرام می دانند .
سران وهابیت و پیروان آ‌نها، با این که
((شیعه)) در لغت به معنای پیرو است،و در اصطلاح به کسانی گفته می شود گه قائل و معتقد و به امامت و جانشینی به حق علی بن ابی طالب علیه السلام بعد از پیامبر اسلام و یازده امام از فرزندان امیرالمؤمنان علیه السلام باشند.چهارده علامت دارند:
