سال ۳۸ هجرى قمرى
محمد بن ابى بکر، در اوائل ذى حجه سال دهم قمرى در بین راه مدینه منوره و مکه معظمه، در ذوالحلیفه، در مکانى به نم “بیداء” دیده به جهان گشود.
در آن ایام پدرش ابوبکر بن ابى قحافه و مادرش اسماء بنت عمیس بسان بسیارى از اصحاب رسول خدا(ص)، به همراه آن حضرت عازم مکه معظمه بوده، تا مراسم حج آن سال را، که به حجه الوداع معروف گردید، به جاى آورند.
شایان ذکر است که اسماء بنت عمیس، پیش از ابوبکر، همسر جعفر بن ابى طالب(علیه السلام) معروف به
۱۵ جمادى الاولی سال ۷۲ هجرى قمرى
ابراهیم بن مالک اشتر نخعى، از دلاورمردان و نامداران بزرگ شیعه در سرزمین عراق بود.
وى در سنین نوجوانى در کنار پدرش مالک اشتر نخعى در جنگ صفین، با دشمنان امیرمؤمنان على بن ابى طالب(علیه السلام) نبرد مى کرد.
ابراهیم، در قیام مختار بن ابى عبیده ثقفى، موقعیت مهمى بر عهده داشت و نام آورترین مرد این قیام، پس از مختار بود و از سوى مختار در شمال عراق، با سپاهیان شام به جنگ بزرگى پرداخت و پیروزى هاى فراوانى به دست آورد و عبیدالله بن زیاد را در آن نبرد به هلاکت رسانید و انتقام خون شهداى کربلا را از سپاهیان شام گرفت.(۱)
وى پس از قتل مختار بن ابى عبیده ثقفى
سال یازدهم هجرى قمرى
حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دختر رسول گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) و همسر امیرمؤمنان على بن ابى طالب (علیه السلام)، یکى از بانوان قدسى عالم بشریت و مهتر زنان عالم است. پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) درباره وى فرمود: ففاطمه حوراء فى صوره انسیّه، فاذا اشتقت الى الجنّه قبلت فاطمه، فأشمّ منها رائحه الجنّه (۱۱)؛ فاطمه، حورى (بهشتى) است که به صورت انسان آفریده شده است. من هر گاه مشتاق بهشت مى شوم، به نزد فاطمه مى روم و بوى بهشت برین را از وى استشمام مى کنم.
حضرت فاطمه (سلام الله علیها)، آخرین فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از همسرش حضرت خدیجه کبرى (سلام الله علیها) است که در سال پنجم بعثت پیامبر(صلی الله علیه و آله)، در مکه معظمه
سال ۳۶ هجرى قمرى
امیر مؤمنان (ع) از روز دهم جمادى الاولى، با نبرد شدید سپاهیان عایشه، طلحه و زبیر روبرو گردید و در نتیجه جنگ بزرگى به نام جنگ جمل، در تاریخ اسلام رقم خورد و آن حضرت پس از دو روز نبرد سنگین و سرنوشت ساز، فتنه انگیزان سپاه جمل را با شکست قاطع رو به رو کرد.
آن حضرت، پس از پیروزى در میدان جنگ، بنا به روایت مرحوم شیخ مفید (ره)، به خیمه خویش رفت و به کاتب ویژه خود، عبدالله بن ابى رافع فرمان داد، تا سه عدد نامه تقریر کند. نامه اى براى اهالى مدینه منوره، نامه اى براى اهالى کوفه و نامه اى براى خواهر مکرمه اش امّ هانى بنت ابى طالب.
در بخشى از نامه
سال ۲۱۹ هجرى قمرى
“محمد بن قاسم بن عمر بن على بن الحسین(ع) “، که نَسَبش با چهار واسطه، به “امام على بن ابیطالب (ع)” میرسد و بدین منظور به محمد بن قاسم علوى شهرت پیدا کرد، در عصر “معتصم عباسى” با خراسانیان همراه شد و بر علیه حاکمان معتصم در منطقه خراسان ، اقدام به قیام نمود وى در آغاز، در “جوزجان” (۱۱) مقیم شد و مردم آن ناحیه را به “الرضا من آل محمد” دعوت کرد و گروهى بسیار، دعوتش را اجابت کردند.
در آن زمان
سال ۳۱۲ هجری قمری
ابوالحسن، علی بن محمد، معروف به “ابن فرات” وزیر شیعه مذهب “مقتدر عباسی”، از آغاز خلافت مقتدر در سال ۲۹۵ تا سال ۳۱۲ قمری، سه بار مقام نخست وزیری وی را بر عهده داشت. (۱) در خلافت مقتدر عباسی، علاوه بر “ابوالحسن بن فرات”، “مؤنس بن خادم” نیز جایگاه محکمی داشت و مقام فرماندهی سپاه را عهده دار بود.
با توجه به
سال اوّل هجری قمری
هر یک از نماز های مسلمانان پیش از هجرت “رسول خدا (صلی الله علیه و آله )” به مدینه منوّره، تنها دورکعت بود. بنابراین تعداد کل رکعتهای نماز یومیه آنان به ده رکعت میرسید. پس از آن که پیامبر (صلی الله علیه و آله ) به مدینه هجرت کرد، همین رویه به مدت یک ماه ادامه داشت، تا این که در روز دوازدهم ربیع الثّانی
حمله روس به حرم امام رضا علیه السلام (۱۳۳۰ ق)
۱۰ ربیع الثانی
در عصر روز دهم ربیع الثانی ۱۳۳۰ ه.ق گنبد حرم حضرت رضا علیه السلام توسط روس ها به توپ بسته شد که در این حمله ۱۷ گلوله توپ به گنبد اصابت کرد و بیشتر از ۴۵ گلوله دیگر به ایوان طلا و مسجد جامع و درهای صحن جدید آن وقت و گنبد مسجد جامع و مطبخ خدام و غیر ان اصابت کرد. در این حمله جمعیت زیادی حتی در اطراف ضریح مبارکه رضویه به شهادت رسیدند. (۱)
۱- منتخب التواریخ ملا هاشم خراسانی – کرامات رضویه- حدیقه الرضویه
بخش اول
وفات یا شهادت
در مورد وضعیت حضرت فاطمه معصومه( سلام الله علیها) در ساوه نقل شده که حضرت معصومه (سلام الله علیها) به همراه تنی چند از برادران خود و با همراهی گروهی از علویان به سوی خراسان رهسپار شدند و چون به ساوه رسیدند ساوه ای ها که شافعی مسلک بوده و با شیعیان و اهل بیت دشمنی می ورزیدند به آنان حمله ور گشته و مردان آنان را به شهادت رساندند و حضرت معصومه (علیهاالسلام) که شاهد درگیری و شهادت مظلومانه برادران غیرتمند خود بود، چون دید آنان در خاک و خون غلطیده اند و
سال ششم هجرى قمرى
“عُیینه بن حِصن” که از مشرکان و زورمداران اطراف مدینه منوره بود، در شب چهارم ربیع الثّانى سال ششم قمرى در رأس یک گره چهل نفرى از مشرکان به شتران پیامبر (صلی الله علیه و آله) که در مکانى به نام “غابه “ نگهدارى و چرا داده مىشدند، هجوم آورد و پس از کشتن فرزندى از “ابوذر” و فرارى دادن سایر ساکنان آن مکان، شتران را غارت کرد. ابوذر، خبر ناگوار تهاجم عیینه بن حِصن را در همان شب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسانید و پیامبر (صلی الله علیه و آله) در بامداد آن روز براى
