نفاق و منافق

اشاره
یکى از صفات بسیار خطرناک صفت نفاق است که این صفت در هر فردى یا گروهى پیدا شود، جامعه را به خطر مى اندازد و قدرت هر گونه پیشرفت را از آن سلب مى کند.

منافق کیست؟ 
کلمه «منافق» ، مشتق از «نفاق» است و کسى را که ظاهر و باطنش یکى نباشد و به اصطلاح «دو جور یا دورو » باشد، منافق مى گویند. در اینجا مقصود، آن دسته دور از منطق و استدلال است که براى اغراض شخصى و منافع زودگذر خود با مرام و «تز» یک اکثریت قاطع مخالف باشند و تا آن جا که شرایط اجازه مى دهد کارشکنى کنند ولى از ترس جمعیت و یا طمع در منافع فعلی، به دوستى و یگانگى

یاد مرگ

مرگ حقیقتى است سخت هولناک ؛ غفلتِ از آن مایه پشیمانى است و براى پرهیز از غفلت باید همواره به یاد آن بود . افسوس که اگر یادى از آن مى کنیم ، با دلى گرفتار شادخوارى هاى دنیایى و لبالب از آرزوهاى سراب گونه است . حقیقت این است که براى یاد کرد مرگ ـ که صادقانه ترین رویداد زندگى هر آدمى است ـ باید خود را به ممارست وا داریم و در یاد کردن آن تمرین کنیم و روز به روز اهمیت و عظمت آن را در خاطر خود مرور کنیم . اگر آدمى زیاد به یاد مرگ باشد ، در دلش تأثیر مثبت مى گذارد و

عفو و گذشت

عفو و گذشت یکى از صفات برجسته مومنین است و در قرآن و احادیث درباره آن آیات و روایات بسیارى آمده است که قسمتى از آن را بیان مى کنیم و سپس اثار نیک و موارد آن را متذکر شده و سرانجام یادآور مى شویم که چه کسانى بهتر است داراى این صفت باشند.

r آیات و روایات

«خُذِ الْعَفْوَ وَاْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ اَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلین»[1]

شجاعت

در حدیثی از امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى خوانیم که در پاسخ از سؤال درباره معنى "شجاعت"، فرمود: « مُوافقه الْاَقْرانِ و الصَّبر عِندالطَّعانِ؛ هماهنگى با دوستان و ایستادگى در برابر ضربات دشمنان».[1]

 در حدیثى از امام حسن مجتبى (علیه السلام) در تعریف

لقمه حرام

قرآن کریم و حرام خواری 

وَلاَ تَأْکُلُواْ أَمْوَ لَکُمْ بَیْنَکُم بِالْبَـطِلِ وَتَدْلُواْ بِهَآ إِلَى الْحُکَّامِ لِتَأْکُلُواْ فَرِیقًا مِّنْ أَمْوَ لِ النَّاسِ بِالاِْثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ[1] ؛ اموالتان را میان خود به ناحق نخورید و آن ها را براى فرمانداران نفرستید ، که بخشى از اموال مردم را به ناروا بخورید در حالیکه شما مى دانید .

اشاره
لقمه حرام از نتایج حب دنیا و حرص به آن است و

غیرت

غیرت ، کوشش در نگهدارى از دین ، زن ، فرزندان و اموال است و نتیجه شجاعت و توانمندى نفس است و از بهترینِ فضایل و صفات آدمى است . و کسى که این صفت را ندارد از زمره مردان خارج و نام مردان بر او نادرست است.

 ضد غیرت ، بى غیرتى است ، و آن ، کوتاهى و اهمال کردن در محافظت آن چه نگاهبانى آن لازم است اعم از دین و عِرض و ناموس و اولاد و اموال که این بیمارى از مهلکات و صفات 

علم

علم ، عبارت است از درک حقیقت اشیا و شناخت علت وجود آنها ، که همانا از بهترین کمالات و برترین فضایل است ; زیرا علم برگرفته از نام ها و صفات خداوند است و نظام هستى ، به برکت علم ، نظم یافته و هرجا شعاع هستى تابیده به همان اندازه پرتو نور علم هم درخشیده است .

r علم در آیات و روایات
هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَالَّذِینَ لاَ یَعْلَمُونَ[1] ; آیا کسانى که مى دانند با کسانى که نمى دانند یکسانند ؟

امیرمؤمنان(علیه السلام) مى فرمایند :

ادب

از قیمتى‏ترین سرمایه‏ها و میراثهاى حیات آدمى «ادب‏» است،حتى بالاتر از ثروت و سرمایه است (ادب مرد، به ز دولت اوست).

در برخوردها چیزى به زیبایى و جذابیت ادب نمى‏رسد. باید آن‏را آموخت، به کار بست تا روابطى سالم و احترام‏آمیز و پایدار میان‏افراد، حاکم شود. اما همین واژه متداول و مشهور، گاهى تعریفى‏ناشناخته و حد و مرزى مبهم دارد. از این‏رو مناسب است که بر مفهوم وجایگاه و شرایط آن، تاملى مجدد

عفت

« شکم پرستى و شهوت پرستى  » است . به گفته راغب اصفهانى در مفردات ، عفت ، پدید آمدن حالتى در نفس است که آدمى را از غلبه شهوت باز مى دارد و عفیف به کسى گفته مى شود که داراى این وصف باشد .

 صاحب مقاییس اللغه مى نویسد : عفت در اصل به دو معنى آمده است : نخست ، خوددارى از انجام کارهاى زشت و دیگر ، کم بودن چیزى . لذا عرب به باقیمانده شیر در پستان مادر « عفه » مى گوید . علماى اخلاق نیز در تعریف « عفت » ، آن را حد وسط 

دعا بر سر سفره غذا

کلینى از حفص بن عمر بجلى روایت نموده که گفت: از وضع‏ناهنجارِ مالى و ازهم پاشیدگىِ زندگیَم به امام صادق علیه  السلام  شکایت کردم.
امام فرمود: هنگامى که به کوفه رفتى با فروش بالشِ زیرِ سَرَت هم که ‏باشد به ده درهم غذائى آماده کن و مقدارى از برادرانَت را به غذا دعوت‏ کُن و از ایشان بِخواه تا درباره تو دعا کنند.
حفص گوید: به کوفه آمدم و هرچه تلاش کردم