بسم الله الرحمن الرحیم
در یکی از شبهای هفتم یا هشتم محرم سال هزار و چهارصد و پنج هجری قمری بود مردم دسته دسته به حسینیّه وارد می شدند و مجلس خود به خود شکل می گرفت سکوتی آمیخته با احترام و توسّل بر مجلس حاکم بود که ناگاه جوانی را که افلیج و پریشان حال بود بر چرخی نشانده بودند آمدند که گاهی ساکت و بهت زده
بسم الله الرحمن الرحیم
((ای مردم!در مکارم اخلاق سبقت بگیرید و بدان مباردت ورزید.بشتابید به سوی غنیمت ها.از معروف نشمارید آنچه را که در تحصیل آن عجله و شتاب نکرده اید.با شکیبایی و نظر صائب و برآوردن حاجات برای خود مدح و ثنا کسب کنید
بسم الله الرحمن الرحیم
محدث قمی(ره)نقل می کند:در یکی از کتب اخلاقی،جریانی به این عبارت دیدم،عصام بن مصطلق گوید:(در سفری)وارد مدینه شدم،حسین بن علی علیه السلام را دیدم،از سیمای خوش و قیافۀ جذاب او خوشم آمد،و آن کینه ای که از پدر اوداشتم،حسد مرا برانگیخت،(به قصد توهین و آزار،نزدیک او رفتم و)گفتم:تو فرزند ابوترابی؟
فرمودند:آری!
