آن حضرت یکی از شخصیت های بزرگ علمی ، عملی و جهادی است که تاکنون آن گونه که شایسته است ، شناخته نشده است .
در مقدّمه حکمت نامه حضرت عبدالعظیم علیه السّلام ، موضوعاتی چون : شخصیت خانوادگی، ویژگی های علمی و عملی ، هجرت به شهرری و وفات ایشان در این شهر ، بررسی شده اند .[1]
یک. تبار
تبار حضرت عبدالعظیم علیه السّلام با چهار واسطه
پس از شهادت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران وفادارش در کربلا به دست سپاهیان یزید بن معاویه و عدم یاری آن حضرت از سوی مسلمانان و دوستداران اهل بیت (ع) ، یک حالت سرخوردگی و پشیمانی در مسلمانان پدید آمد. در شهر کوفه که بزرگترین مرکز شیعیان عالم اسلام بود، ندامت و پشیمانی شیعیان، به خاطر عدم نصرت امام حسین (ع) و تنها گذاشتن وی در کربلا، شدت بیشتری داشت و از این بابت، خودشان را سرزنش کرده و خطاکار می دانستند.
آنان، پس از مراسمهای عزاداری امام حسین (ع) و گفت
سال ۴۱ هجرى قمرى
امام حسن مجتبى (ع) در ۲۱ رمضان سال ۴۰ قمرى، پس از شهادت پدر ارجمندش حضرت على (ع) بنا به در خواست یاران امیرمؤمنان(ع) و سایر مردم، خلافت اسلامى را پذیرفت و ادامه سیره و روش حکومتى امیرمؤمنان(ع) و سیاست عدالت گسترى وى را سر لوحه کار خویش قرار داد.
“معاویه بن ابى سفیان” که در ایّام خلافت امیرمؤمنان(ع)، از حکومت مرکزى سرپیچى و اقدام به ایجاد حکومت مستقل و خودخوانده در شام نمود و به برخى از مناطق اطراف، از جمله مصر، چنگ انداخته بود، از آغاز حکومت امام حسن (ع) اقدام به دشمنى و فتنه انگیزى نمود و با ارسال جاسوسان و نفوذ در میان
سال پنجم هجرى قمرى
در “دومه الجندل” که منطقه اى میان سرزمین حجاز، شام و عراق واقع است، گروهى ازمشرکان تجمع کرده وبازرگانان مسلمان وغیرمسلمان راغارت وآزار و اذیت مى کردند و علاوه برآن، خطر بالقوه اى براى حکومت اسلامى به حساب آمده و آن را درمعرض تهدید جدى قرارمى دادند. پیامبر(صلی الله علیه و آله) از توطئه آنان باخبر شد و براى براى خنثى کردن نقشه هاى تهاجمى آنان و کوتاه کردن دست ستمگران و مردم آزاران و هم چنین براى کوتاه کردن سیطره عوامل روم در منطقه عربستان، تصمیم به حرکت جهادى گرفت. آن حضرت،
سال چهارم هجرى قمرى
یهودیان مدینه پس از جنگ احُد و شکست مسلمانان در آن و به شهادت رسیدن بزرگانى چون “حمزه بن عبدالمطلب(ع) ” عموى پیامبر (ص) و کشته شدن مبلغان اسلامى به دست مشرکان و خیانت پیشه گان أعراب در “واقعه رجیع” و “واقعه بئر معونه” ، به تحرک افتاده و در صدد بهانه جویى وفتنه انگیزى برآمدند. پیش گام این فتنه انگیزى، “طایفه بنى نضیر” بود.
پیامبر اکرم (ص) که ازنیت آنان آگاه بود ، براى آشکار کردن دسیسه هایشان ، به بهانه یارى جویى از سران طایفه بنى نضیر براى پرداخت خون بهاى دو تن از کشته شدگان قبیله “بنى عامر”، یا “بنى کلاب” و یا “بنى سلیم” که به دست یکى از مسلمانان به طور اشتباهى کشته شده بودند
سریه در اسلام به جنگهایی گفته می شود که پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آن حضور نداشتند و فرماندهی سپاه را در آن جنگها به شخص دیگری غیر از خود می سپردند و تعداد آنها چهل و هفت سریه شمرده شده است و در برابر آنها غزوات قرار داشت که خود پیامبر(صلی الله علیه و آله) در آن جنگها حضور داشتند و فرماندهی سپاه را به عهده می گرفتند و تعداد آنها بیست و هفت غزوه می باشد.[۱]
