سال ۲۱۹ هجرى قمرى
“محمد بن قاسم بن عمر بن على بن الحسین(ع) “، که نَسَبش با چهار واسطه، به “امام على بن ابیطالب (ع)” میرسد و بدین منظور به محمد بن قاسم علوى شهرت پیدا کرد، در عصر “معتصم عباسى” با خراسانیان همراه شد و بر علیه حاکمان معتصم در منطقه خراسان ، اقدام به قیام نمود وى در آغاز، در “جوزجان” (۱۱) مقیم شد و مردم آن ناحیه را به “الرضا من آل محمد” دعوت کرد و گروهى بسیار، دعوتش را اجابت کردند.
در آن زمان
سال ۳۱۲ هجری قمری
ابوالحسن، علی بن محمد، معروف به “ابن فرات” وزیر شیعه مذهب “مقتدر عباسی”، از آغاز خلافت مقتدر در سال ۲۹۵ تا سال ۳۱۲ قمری، سه بار مقام نخست وزیری وی را بر عهده داشت. (۱) در خلافت مقتدر عباسی، علاوه بر “ابوالحسن بن فرات”، “مؤنس بن خادم” نیز جایگاه محکمی داشت و مقام فرماندهی سپاه را عهده دار بود.
با توجه به
سال اوّل هجری قمری
هر یک از نماز های مسلمانان پیش از هجرت “رسول خدا (صلی الله علیه و آله )” به مدینه منوّره، تنها دورکعت بود. بنابراین تعداد کل رکعتهای نماز یومیه آنان به ده رکعت میرسید. پس از آن که پیامبر (صلی الله علیه و آله ) به مدینه هجرت کرد، همین رویه به مدت یک ماه ادامه داشت، تا این که در روز دوازدهم ربیع الثّانی
حمله روس به حرم امام رضا علیه السلام (۱۳۳۰ ق)
۱۰ ربیع الثانی
در عصر روز دهم ربیع الثانی ۱۳۳۰ ه.ق گنبد حرم حضرت رضا علیه السلام توسط روس ها به توپ بسته شد که در این حمله ۱۷ گلوله توپ به گنبد اصابت کرد و بیشتر از ۴۵ گلوله دیگر به ایوان طلا و مسجد جامع و درهای صحن جدید آن وقت و گنبد مسجد جامع و مطبخ خدام و غیر ان اصابت کرد. در این حمله جمعیت زیادی حتی در اطراف ضریح مبارکه رضویه به شهادت رسیدند. (۱)
۱- منتخب التواریخ ملا هاشم خراسانی – کرامات رضویه- حدیقه الرضویه
بخش اول
وفات یا شهادت
در مورد وضعیت حضرت فاطمه معصومه( سلام الله علیها) در ساوه نقل شده که حضرت معصومه (سلام الله علیها) به همراه تنی چند از برادران خود و با همراهی گروهی از علویان به سوی خراسان رهسپار شدند و چون به ساوه رسیدند ساوه ای ها که شافعی مسلک بوده و با شیعیان و اهل بیت دشمنی می ورزیدند به آنان حمله ور گشته و مردان آنان را به شهادت رساندند و حضرت معصومه (علیهاالسلام) که شاهد درگیری و شهادت مظلومانه برادران غیرتمند خود بود، چون دید آنان در خاک و خون غلطیده اند و
سال ۲۳۲ هجرى قمرى
امام حسن بن على (علیه السلام)، که شیعیان وى را “امام حسن عسکرى(علیه السلام)” مینامند، در روز جمعه، مصادف با هشتم ربیع الثانى سال ۲۳۲ قمرى، در مدینه منوّره دیده به جهان گشود. (۱)
وى، امام یازدهم شیعیان و پدر ارجمندش امام على النقى (علیه السلام)است.
نام مادرش، “حُدیث” است و براى این بانوى پرهیزکار و شایسته، نامهاى دیگرى چون “سلیل”، “سوسن” و “جدّه” نیز گفته شده است.
با تولد امام حسن عسکرى(علیه السلام)
سال ششم هجرى قمرى
“عُیینه بن حِصن” که از مشرکان و زورمداران اطراف مدینه منوره بود، در شب چهارم ربیع الثّانى سال ششم قمرى در رأس یک گره چهل نفرى از مشرکان به شتران پیامبر (صلی الله علیه و آله) که در مکانى به نام “غابه “ نگهدارى و چرا داده مىشدند، هجوم آورد و پس از کشتن فرزندى از “ابوذر” و فرارى دادن سایر ساکنان آن مکان، شتران را غارت کرد. ابوذر، خبر ناگوار تهاجم عیینه بن حِصن را در همان شب به پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسانید و پیامبر (صلی الله علیه و آله) در بامداد آن روز براى
پس از شهادت اباعبدالله الحسین (ع) و یاران وفادارش در کربلا به دست سپاهیان یزید بن معاویه و عدم یاری آن حضرت از سوی مسلمانان و دوستداران اهل بیت (ع) ، یک حالت سرخوردگی و پشیمانی در مسلمانان پدید آمد. در شهر کوفه که بزرگترین مرکز شیعیان عالم اسلام بود، ندامت و پشیمانی شیعیان، به خاطر عدم نصرت امام حسین (ع) و تنها گذاشتن وی در کربلا، شدت بیشتری داشت و از این بابت، خودشان را سرزنش کرده و خطاکار می دانستند.
آنان، پس از مراسمهای عزاداری امام حسین (ع) و گفت
مقام معظم رهبری مدظله : نقش علمای دین در هدایت مردم، منحصر نمیشود به هدایت در امور فرعی و مسائل شخصی و اینها. مهمتر از همه‌ی اینها، هدایت مردم است در مسئله‌ی عظیم اجتماعی و مسئله‌ی حکومت و مسئله‌ی نظام اسلامی و وظائفی که مترتب بر این هست در مقابله‌ی با حوادث جهانی. یقیناً اگر نقش علمای دین و راهنمایان روحانی حذف میشد و وجود نمیداشت، این انقلاب تحقق پیدا نمیکرد؛ این نظام به وجود نمی‌آمد و باقی نمیماند.
سال ۴۱ هجرى قمرى
امام حسن مجتبى (ع) در ۲۱ رمضان سال ۴۰ قمرى، پس از شهادت پدر ارجمندش حضرت على (ع) بنا به در خواست یاران امیرمؤمنان(ع) و سایر مردم، خلافت اسلامى را پذیرفت و ادامه سیره و روش حکومتى امیرمؤمنان(ع) و سیاست عدالت گسترى وى را سر لوحه کار خویش قرار داد.
“معاویه بن ابى سفیان” که در ایّام خلافت امیرمؤمنان(ع)، از حکومت مرکزى سرپیچى و اقدام به ایجاد حکومت مستقل و خودخوانده در شام نمود و به برخى از مناطق اطراف، از جمله مصر، چنگ انداخته بود، از آغاز حکومت امام حسن (ع) اقدام به دشمنى و فتنه انگیزى نمود و با ارسال جاسوسان و نفوذ در میان
