کلینى از حفص بن عمر بجلى روایت نموده که گفت: از وضعناهنجارِ مالى و ازهم پاشیدگىِ زندگیَم به امام صادق علیه السلام شکایت کردم.
امام فرمود: هنگامى که به کوفه رفتى با فروش بالشِ زیرِ سَرَت هم که باشد به ده درهم غذائى آماده کن و مقدارى از برادرانَت را به غذا دعوت کُن و از ایشان بِخواه تا درباره تو دعا کنند.
حفص گوید: به کوفه آمدم و هرچه تلاش کردم
خویشاوندان، ارتباط خونى با هم دارند. شاخ و برگ‌هاى یکدرختند و گل‌هاى یک بوستان. پس، ارتباطشان هم طبیعى است و قطعرابطه و رفت و آمد میان اقوام، عارضهاى ثانوى و یک بیمارىاجتماعى و «آفتخانوادگى» به حساب مىآید و اگر بىدلیل باشد، زشتو نارواست. اگر دلیلى هم داشته باشد، قابل رفع و شایسته تجدید رابطهاست.
حضرت على(علیه‌السلام) مىفرماید: «صلة الرحم توجب المحبة؛ [1] .
پیوند با خویشاوندان (صلهرحم) محبت مىآورد.»
روشن است که قطع این رابطه هم، سردى و کدورت و جدایى دل‌ها را در پى دارد.
مقاله اى که در پیش رو دارید در موضوع سیره پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله) در دعوت به سوى حق است که با مطالعه آن دریافت مى شود، بر خلاف پندار مغرضان، پیشرفت اسلام و موفقیت آن حضرت در گرو منطق قوى است نه چیز دیگر: بنابراین، آنان که مى گویند رمز پیشرفت اسلام شمشیر و خشونت بوده، سخنى بى اساس و پندارى غرض ورزانه است. حال خواننده محترم را به مطالعه و دقت در محتواى آن فرا مى خوانیم.
خداى سبحان در قرآن کریم پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) را با
واژه «انسان» بنا بر این که از ریشه انس مشتق شده باشد، نمایانگر این است که در وجود او میل به انس گرفتن و مأنوس واقع شدن نهفته است. اما آن چه در این میانه اهمیت دارد کیفیت و چگونگى استفاده از این میل است و بررسى آسیب هاى بى ضابطه بودن آن و این که خدا پسندانه ترین و عاقلانه ترین نوع آن کدام است؟
ما در بین جوانان که این مسأله محبت ورزیدن و دوستى کردن شیوع بیشترى دارد،
این مطلب قطره ای از دریای فضائل امیر المومنین(علیه السلام و گزیده ای کوچک از سیره آن بزرگوار می باشد.
حضرت موسی «علیه السلام» چوپانی کرد.
حضرت عیسی «علیه السلام» طبابت می‌کرد، حضرت داوود «علیه السلام» زره می ساخت و حضرت محمد «صلی الله علیه و آله» به چوپانی و تجارت می
پرداخت. پیامبر اسلام «صلی الله علیه و آله» آنگاه که ویژگیهای انسان مومن را برای حضرت علی «علیه السلام» توصیف می‌کند، با اشاره به وصف پرکاری می‌فرماید: «ای علی! پرکاری از صفات مومن است». همچنین آن حضرت می‌فرماید:
اشتغال زنان، به صورتی که امروز در تعاریف ما جای گرفته، نقش‌های اصلی و مهم او را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. به بیان دیگر، سبک زندگی اسلامی‌ـ‌ایرانی نه فقط خانه‌داری را یک شغل بسیار مهم می‌داند، بلکه آن قدر برای نقش‌های مادری و همسری زن ارزش قائل است که دیگر نقش‌های وی را در سایه‌ی این دو وظیفه‌ی حساس تعریف می‌کند.
با نگاهی به آمار و ارقام مشارکت اجتماعی زنان می‌توان دریافت این مهم نیز همانند آمار قبولی دختران در دانشگاه سوار بر منحنی صعودی می‌تازد و زنان در عرصه‌ی اشتغال نیز همچون تحصیل می‌روند تا از مردان پیشی بگیرند. با وجود این، اشتغال زنان یکی از مسائلی است
ابن روزها همه چیز عوض شده هیچ چیز رنگ و بوی سابق را ندارد حتی پدر و مادرها که خداوند بزرگ در قرآن کریم آن همه سفارش در مورد ایشان کرده است .
گاهی ما چنان با پدر یا مادر خود صحبت می کنیم که گویی طلبکار هستیم و حق و حقوقمان را خورده‌اند. گاه در پاسخ محبت بی‌حد و حصرشان چنان ناسپاسی می‌کنیم که قلبشان به درد می‌آید. گاهی جوانانی دیده می شوند که سریعا به پدر و مادرشان پرخاش میکنند، گاه جواب پرسش‌هایشان را نمی‌دهند و گاه با بی اعتنایی از کنارشان رد می‌شوند و بی مهابا انگار نه انگار که خداوند متعال به صراحت گفته است
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: نزد رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) چیزى محبوبتر از این نبودکه پیوسته در راه خدا گرسنه و ترسان باشد.
عیص بن قاسم گوید: به امام صادق (علیه السّلام) عرض کردم: حدیثى از پدربزرگوارتان روایت مى شود که فرموده: هرگز رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) از زنان گندم سیر نخورد؛آیا این مطلب درست است؟فرمود: نه، بلکه رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) هرگز نان گندم نخورد، واز نان جو نیز هرگز سیر نخورد.
یکى از پرسشهایى که
همانطور که اسلام اجازه شوهر دادن دختر را به چند طایفه از جمله فاسقان، سفیهان، بداخلاقان، مشروبخواران، نمى دهد، و حرمت و ارزش زن را با ممنوعیت ازدواج با این چند طایفه حفظ مى کند، به همین نسبت به جوانان مؤمن و باکرامت اجازه ازدواج با زنانى که واجد شرایط الهى و اسلامى نیستند نمى دهد.
روایات بسیار مهمى در این زمینه از مصادر وحى در معتبرترین کتب نقل شده، که به پاره اى از آنها اشاره مى شود، رسول خدا فرمود:
اِیّاکُمْ وَ تَزَوَّجَ الْحَمْقاءِ فَإِنَّ صُحَبَتَها ضَیاعٌ وَ وَلَدَها ضِباعٌ.[۱]
روایت شده است که امام باقر (علیه السلام) با جابر گفتگو می‌نمودند و در این کلام نورانی ـ که یادگار آن دیدار است ـ معارف عالیه‌ای را بیان فرمودند که در آن روش و طریق زندگی در دنیا و آخرت مطرح شده است که در حد توان آن را شرح می دهیم:
هنگامی که امام باقر (علیه السلام)، به همراه جابر از منزل خارج می‌شدند، جابر مشاهده می‌کند که در سیمای مبارک امام آثار ناراحتی هویداست. روایت چنین است:«خَرَجَ یَوْماً وَهُوَ یَقُولُ: اَصْبَحْتُ وَاللهِ یَا جَابِرُ مَحْزُوناً مَشْغُولَ الْقَلْبِ. فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِدَاکَ! مَا حُزْنُکَ وَ شُغْلُ قَلْبِکَ؟ کُلُّ هَذَا عَلَی الدُّنْیَا؟ فَقَالَ (علیه السلام): لَا یَا جَابِرُ! وَلَکِنْ حُزْنُ هَمِّ الْآخِرَه؛ (۱) روزی امام باقر (علیه السلام) خارج شد در حالی که به جابر می فرمود: ای جابر! به خدا سوگند من امروز دل گرفته و محزون صبح کردم. گفتم:« فدایت شوم، غم شما چیست؟ و دل گرفتگی شما برای چیست؟ آیا همه اینها برای دنیا است؟» حضرت فرمود: «نه ای جابر! ولیکن از غم آخرت است.»
