بخشش در کلام امام حسین علیه السلام
بسم الله الرحمن الرحیم
((ای مردم!در مکارم اخلاق سبقت بگیرید و بدان مباردت ورزید.بشتابید به سوی غنیمت ها.از معروف نشمارید آنچه را که در تحصیل آن عجله و شتاب نکرده اید.با شکیبایی و نظر صائب و برآوردن حاجات برای خود مدح و ثنا کسب کنید وبا برتر نشینی خود را مذموم نسازید.هروقت کسی به کسی نیکی کند و بعداً ببیند که در برابر احسان او تشکر نمی کند ناراحت نباشد،خداوند جزای نیکی او را عهده دار است و خداوند عطایش بزرگ و پاداشش معظم است.
بدانید احتیاجات مردم به شما از نعمت های خداوند بر شماست؛پس در ادای حقوق نعمت خسته و ملول نباشید که بر شما نقمت می گردد.
بدانید عمل به معروف سپاس آور است و پاداش به دنبال دارد اگر عمل نیک را به صورت یک مرد مشاهده می کردید هرآینه می دیدید آن راخوبرو وزیبا که تماشاگران را دلشاد می کرد و اگر کردار بد را مشاهده می کردید می دیدید آن را زشت وبدنما که دل ها از آن در فراراست وچشم ها از دیدنش پوشیده می شود.
ای مردم!هر کس بخشش کند سرور و بزرگ است وهرکه بخل ورزد ذلیل و خوار است.و دست بازترین مردم کسی است که عطاء،به کسانی کند که ازآنها امید نداشته و بخشاینده ترین مردم آن است که با وجود قدرت بر انتقام ببخشاید وصلۀ رحم کننده ترین مردم کسی است که با قطع کنندۀ صله رابطه برقرارکند.تنۀ درختان که در جایگاه خود و ریشه ایستاده اند با شاخه هایی که فروعات تنه است بالا می روند.هر که به برادرش در خیر رسانیدن پیش قدم شود،فردای قیامت آن را بازیابد و هر که در عمل نیک به برادر خود خداوند را منظور کند،خداوند در روز نیازمندی به او پاداش می دهد و بلای دنیا و آخرت را از او برمی گرداند و هر که غصه ای را از برادر دینی خود زایل کندخداوند اندوه دنیا و آخرت رااز او برطرف می سازد و هر که نیکی کند خداوند بر او نیکی می کند وخداوند نیکوکاران را دوست دارد.))[1]
[1] شخصیت حسین(علیه السلام)قبل از عاشورا،ص222.
