کشته شدن ابراهیم بن مالک اشتر ۱۵ جمادى الاولی

کشته شدن ابراهیم بن مالک اشتر و مصعب بن زبیر در نبرد با سپاهیان شام

۱۵ جمادى الاولی  سال ۷۲ هجرى قمرى

ابراهیم بن مالک اشتر نخعى، از دلاورمردان و نامداران بزرگ شیعه در سرزمین عراق بود.

وى در سنین نوجوانى در کنار پدرش مالک اشتر نخعى در جنگ صفین، با دشمنان امیرمؤمنان على بن ابى طالب(علیه السلام) نبرد مى کرد.

ابراهیم، در قیام مختار بن ابى عبیده ثقفى، موقعیت مهمى بر عهده داشت و نام آورترین مرد این قیام، پس از مختار بود و از سوى مختار در شمال عراق، با سپاهیان شام به جنگ بزرگى پرداخت و پیروزى هاى فراوانى به دست آورد و عبیدالله بن زیاد را در آن نبرد به هلاکت رسانید و انتقام خون شهداى کربلا را از سپاهیان شام گرفت.(۱)

وى پس از قتل مختار بن ابى عبیده ثقفى

شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) بنا به روایتى۱۳ جمادى الاولی

 سال یازدهم هجرى قمرى

حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) دختر رسول گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) و همسر امیرمؤمنان على بن ابى طالب (علیه السلام)، یکى از بانوان قدسى عالم بشریت و مهتر زنان عالم است. پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) درباره وى فرمود: ففاطمه حوراء فى صوره انسیّه، فاذا اشتقت الى الجنّه قبلت فاطمه، فأشمّ منها رائحه الجنّه (۱۱)؛  فاطمه، حورى (بهشتى) است که به صورت انسان آفریده شده است. من هر گاه مشتاق بهشت مى شوم، به نزد فاطمه مى روم و بوى بهشت برین را از وى استشمام مى کنم.

حضرت فاطمه (سلام الله علیها)، آخرین فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از همسرش حضرت خدیجه کبرى (سلام الله علیها) است که در سال پنجم بعثت پیامبر(صلی الله علیه و آله)، در مکه معظمه

نامه هاى امام على(ع) پس از پیروزى بر اصحاب جمل ۱۲ جمادى الاولی

 سال ۳۶ هجرى قمرى

امیر مؤمنان (ع) از روز دهم جمادى الاولى، با نبرد شدید سپاهیان عایشه، طلحه و زبیر روبرو گردید و در نتیجه جنگ بزرگى به نام جنگ جمل، در تاریخ اسلام رقم خورد و آن حضرت پس از دو روز نبرد سنگین و سرنوشت ساز، فتنه انگیزان سپاه جمل را با شکست قاطع رو به رو کرد.

آن حضرت، پس از پیروزى در میدان جنگ، بنا به روایت مرحوم شیخ مفید (ره)، به خیمه خویش رفت و به کاتب ویژه خود، عبدالله بن ابى رافع فرمان داد، تا سه عدد نامه تقریر کند. نامه اى براى اهالى مدینه منوره، نامه اى براى اهالى کوفه و نامه اى براى خواهر مکرمه اش امّ هانى بنت ابى طالب.

در بخشى از نامه

نفاق و منافق

اشاره
یکى از صفات بسیار خطرناک صفت نفاق است که این صفت در هر فردى یا گروهى پیدا شود، جامعه را به خطر مى اندازد و قدرت هر گونه پیشرفت را از آن سلب مى کند.

منافق کیست؟ 
کلمه «منافق» ، مشتق از «نفاق» است و کسى را که ظاهر و باطنش یکى نباشد و به اصطلاح «دو جور یا دورو » باشد، منافق مى گویند. در اینجا مقصود، آن دسته دور از منطق و استدلال است که براى اغراض شخصى و منافع زودگذر خود با مرام و «تز» یک اکثریت قاطع مخالف باشند و تا آن جا که شرایط اجازه مى دهد کارشکنى کنند ولى از ترس جمعیت و یا طمع در منافع فعلی، به دوستى و یگانگى

یاد مرگ

مرگ حقیقتى است سخت هولناک ؛ غفلتِ از آن مایه پشیمانى است و براى پرهیز از غفلت باید همواره به یاد آن بود . افسوس که اگر یادى از آن مى کنیم ، با دلى گرفتار شادخوارى هاى دنیایى و لبالب از آرزوهاى سراب گونه است . حقیقت این است که براى یاد کرد مرگ ـ که صادقانه ترین رویداد زندگى هر آدمى است ـ باید خود را به ممارست وا داریم و در یاد کردن آن تمرین کنیم و روز به روز اهمیت و عظمت آن را در خاطر خود مرور کنیم . اگر آدمى زیاد به یاد مرگ باشد ، در دلش تأثیر مثبت مى گذارد و

عفو و گذشت

عفو و گذشت یکى از صفات برجسته مومنین است و در قرآن و احادیث درباره آن آیات و روایات بسیارى آمده است که قسمتى از آن را بیان مى کنیم و سپس اثار نیک و موارد آن را متذکر شده و سرانجام یادآور مى شویم که چه کسانى بهتر است داراى این صفت باشند.

r آیات و روایات

«خُذِ الْعَفْوَ وَاْمُرْ بِالْعُرْفِ وَ اَعْرِضْ عَنِ الْجاهِلین»[1]

درگذشت ابوعلى صیرفى کوفى۵ جمادى الاولی

 سال ۲۶۳ هجرى قمرى

ابوعلى، حسن بن محمد بن سماعه کندى صیرفى، از علماى شیعه و از دانشمندان سخت کوش عصر خویش به شمار مى آمد.

وى، از جهت اعتقادى، واقفى و از پیشوایان این گروه بود و در این راه تعصب ویژه اى نشان مى داد.

واقفیه، دسته اى از شیعیان، بودند که پس از شهادت مظلومانه امام موسى کاظم(علیه السلام)، پیشواى هفتم شیعیان راه وقف را در پیش گرفته و امامت امام هشتم شیعیان، یعنى امام رضا(علیه السلام) را نپذیرفتند.

این ها در میان برخى از شیعیان مدتى

شجاعت

در حدیثی از امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى خوانیم که در پاسخ از سؤال درباره معنى "شجاعت"، فرمود: « مُوافقه الْاَقْرانِ و الصَّبر عِندالطَّعانِ؛ هماهنگى با دوستان و ایستادگى در برابر ضربات دشمنان».[1]

 در حدیثى از امام حسن مجتبى (علیه السلام) در تعریف

لقمه حرام

قرآن کریم و حرام خواری 

وَلاَ تَأْکُلُواْ أَمْوَ لَکُمْ بَیْنَکُم بِالْبَـطِلِ وَتَدْلُواْ بِهَآ إِلَى الْحُکَّامِ لِتَأْکُلُواْ فَرِیقًا مِّنْ أَمْوَ لِ النَّاسِ بِالاِْثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ[1] ؛ اموالتان را میان خود به ناحق نخورید و آن ها را براى فرمانداران نفرستید ، که بخشى از اموال مردم را به ناروا بخورید در حالیکه شما مى دانید .

اشاره
لقمه حرام از نتایج حب دنیا و حرص به آن است و

سرچشمه صبر حضرت زینب کبری سلام الله علیها

حضرت زینب سلام الله علیها:

زینب، دختر امام علی(ع( و حضرت زهرا(س( که در سال پنجم یا ششم هجری در مدینه متولد شد. وی همسر عبدالله بن جعفر بود و در واقعه کربلا با دو فرزندش در کنار برادرش امام حسین)ع) حضور داشت. فرزندانش در این جنگ به شهادت رسیدند. با پایان یافتن جنگ، وی و دیگر بازماندگان کاروان امام(ع) به اسارت درآمدند و به کوفه‌ و از آنجا به شام برده شدند. خطبه‌های او در کوفه